Een jaar geleden rond deze tijd zat ik aan het einde van mijn kunnen. Bijna een reeks van 14 chemo’s doorheen mijn lijf. Ik denk er soms nog met veel huivering aan terug.
Ik wilde me destijds absoluut niet verdiepen in de kankercellen en alle medische details en risico’s. Ik wilde leven en vechten en hoop blijven houden. Nu de kanker uit mijn lijf is, durf ik er eindelijk echt naar kijken. Het observeren van alle kanten, hoe het tot stand komt in ons lichaam. De doodsdreiging is eraf en eindelijk kan ik het in de ogen kijken, dat kreng analyseren.
Het ziet er best wel artistiek uit op deze foto van het National Institute of Cancer. Neen, ik ga het zeker niet liefhebben, verre van. Ik kan er nu wel soms naar kijken met een andere blik.
Er zit namelijk ook een immense wijsheid en levensles in het kijken naar wat ons bedreigt! Wat we niet willen, wat ons frustreert of wat we zelfs haten.
In de wereld van vandaag, waarin ik nu terug actief deel van ben, zie ik ook veel miserie rondom mij. Het nieuws brengt niet echt de nodige positiviteit naar ons.
Mijn mentor Alan Seale, heeft me echter zoveel geleerd over Presence! Aanwezig zijn in het leven, bewust zijn van het onbewuste. Van drama naar keuze gaan! Zelfs, bij deze vreselijke ziekte, vraagt het immens moed om er naar te kijken en het je niet te laten overwelmen met emoties. Ik kon het destijds niet. Het was te groot, te gevaarlijk, te bedreigend. Ik koos om weg te kijken, het te bestrijden met positiviteit, vooruitzicht, liefde rond me. En ik zou het opnieuw doen. Het heeft me erdoor geholpen. Dat was mijn bewuste keuze.
En nu, kan ik het kreng in de ogen kijken. Zonder die immense angst en onzekerheid, kan ik ernaar kijken als iets dat een boodschap had voor mij. Ik heb de moed gevonden om vanalles op te zoeken en het te bestuderen als iets dat niet van mij was. Ik MOET niks, maar ik vind nu wel de MOED om het te doen.
Wanneer we in staat zijn emotionele lading van iets weg te nemen en op een afstand naar iets te kijken, geeft dat veel meer moed en kracht om er iets mee te doen.
Ik heb soms dagen dat ik frustratie voel of me erger aan iets. Dan denk ik terug aan deze bizarre afgelopen tijd en probeer ik het ” kreng/issue/frustratie” op een afstandje te zien en te objectiveren. Niet gemakkelijk maar dat helpt me wel!
Moeten helpt niet. Teveel emotionele lading. Maar moed vinden om naar iets dreigends of frustrerends te kijken, is een enorme berg met pieken en dalen. Ik ben over de grote heuvel geraakt en heb terug een stukje andere moed bij mezelf teruggevonden. En ik zegen elke dag dat ik deze vorm van moed nog kan en mag oproepen. Ik denk ook veel aan de vele slachtoffers van kanker die geen keuze meer hadden.
Ik wens je veel moed in pieken en dalen!
liefs,
Inge
Rebel On Socks 