En zo gaan dagen en weken voorbij, steeds verder verwijderd van de diagnose en behandeling en op weg naar een “normaal” leven terug. Er zijn al langere periodes nu dat ik niet meer actief terugdenk aan die horribele periode en ziekte. De zon schijnt, het kriebelt om leuke zaken te gaan doen.
Ik ben van nature niet iemand die veel terugkijkt naar het verleden of blijft hangen in melancholie. Toch merk ik dat ik de laatste dagen wel mijmer over vroegere tijden. Mijn verjaardag met 49 jaren op de teller, nog net geen 50, confronteert me plots met de jaren die zijn gepasseerd. Een vraag van een vriendin over foto’s van toen ik begon te werken na mijn studie, een coaching met iemand waarin we teruggingen naar de tijd dat ze kind was, een opmerking “Nu doen hé Inge, niet wachten tot je 60 bent”. Ik merk dat het inzinkt bij mij en me een beetje somber maakt.
Waarom zijn dingen gelopen zoals ze zijn gelopen? Wat had ik anders willen doen? Heb ik spijt? Mijn reflectieve geest probeert een duiding te geven aan hoe ik erin sta en waarom dit gevoel zo opspeelt. Wat is spijt? Want de klok terugdraaien kan je niet meer. Bij wikipedia vind ik volgende over spijt:
Spijt is een emotie die er is bij het denken aan de mogelijkheid van een andere beslissing in het verleden, omdat de gevolgen van die beslissing niet gunstig waren. Het is gerelateerd aan een gepercipieerde opportuniteit en het niet nemen van een actie in een context van zelf-controle.
Als ik er zo op terugdenk zijn er in het leven inderdaad momenten die een soort schakelmoment waren. Mijn studie bijvoorbeeld had ik toch anders gekozen als ik toen niet zo angstig en onzeker was. Sociologie of psychologie waren hele natuurlijke keuzes geweest als ik vandaag kijk naar mijn passie en activiteiten. Maar dit alles vraagt heel veel moed. Om toe te geven aan onzekerheid en toch te springen. Moed om kwetsbaar te zijn eigenlijk. Een coach op dat moment is trouwens goud waard!
Anyway, terug naar de zoektocht en betekenis van Spijt. Want het zint me niet dat ik met gevoelens van spijt zou moeten rondlopen. Mijn aandacht gaat plots naar het boek: “5 regrets of dying” door Bronnie Ware. Een verpleegster in de palliatieve zorg die vele uren heeft doorgebracht met patiënten wiens getuigenissen heel transformerend waren voor haar eigen leven.
Dit doet me denken aan een vraag die ik soms stel in een coaching bij het uittekenen van de weg vooruit is: “wat als je op jouw sterfbed ligt en terugblikt”. Hoe wens je dat jouw leven er uit zag en welke rol had jij hierin? Maw waar wil je zeker geen spijt van hebben. Deze oefeningen geeft telkens steeds veel kracht en energie om te kijken naar wat er dan wel kan en met welke kwaliteiten je hierin wel kan gaan staan.
Spijt visualiseren geeft op zo een moment kracht want je hebt terug in handen welke stappen je kan maken om dit te voorkomen. Spijt hebben na de feiten geeft een gevoel van verslagenheid en onmacht. Het maakt zelfs depressief als je niet oppast.
Eigenlijk is dit een vraag die we ons op regelmatige momenten in ons leven kunnen en moeten stellen. Op 20 jarige leeftijd staan we ook anders in het leven dan op 50 jaar.
Bij deze voel ik me al een stukje beter en besluit ik mijn gedachtenkronkels om te buigen van ” waar heb ik spijt van” naar “waar wil ik geen spijt van hebben op het einde van dit mooie leven”. Wel nog wat werk voor de boeg als ik kijk naar die 5 bovenstaande redenen. Voer voor een volgende blog 🙂
Ik wens mezelf en iedereen die dit leest veel kracht in het even omkijken naar een lang en zinvol leven en hieruit terug vanuit de realiteit moed vinden om verdere stappen te zetten.
Liefs,
Inge
Rebel On Socks 