Inmiddels ben ik in afwachting van mijn 4de controle in Oktober en het gaat eigenlijk wel goed met mij. De spier -en gewrichtspijnen zijn zo goed als weg. De vermoeidheid heeft plaats gevonden voor meer focus. Enige overblijfseltje van de chemo is de kleine verwarringen die ik soms veroorzaak door adresgegevens verkeerd door te geven of datums om te wisselen in mails. Die mist in mijn hoofd zorgt soms wel voor een grappig voorval maar tegelijkertijd is het ook wel wat confronterend.
Een verandering die wel heeft plaatsgevonden is mijn relatie met “tijd”. Toen ik ziek was leek plots de tijd te dringen. Ik kon niet genoeg tijd absorberen in het samenzijn met anderen, in het nemen van kleine momentjes in de natuur, in het nemen van rust. Ik nam de tijd die er iedere dag voor me lag, niet wetende hoe lang die tijd nog zou duren voor mij. Het besef dat het eindig kon zijn, maakte de resterende tijd zeer kostbaar. Niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen rond mij. Mensen hadden ook plots tijd om te bellen en langs te komen. Ze gaven mij hun kostbare tijd.
Tijd werd plots een zeer kostbaar en broos iets in mijn leven en ik was gulzig om die tijd te pakken.
En terwijl ik nu zo terug in de “werkende wereld” vertoef, merk ik dat tijd weer een andere invulling krijgt. Tijd is er nu precies nooit voldoende. Tijd wordt nu iets dat ik zo efficient en effectief probeer te benutten. Het verschil is dat nu ook anderen vragen rekening te houden met hun tijd. Er is daardoor precies nooit tijd genoeg, alleen maar te kort. Als we plots onszelf doelen stellen en durven en mogen vooruitkijken in de tijd, beginnen we te plannen. Mijn agenda krijgt plots hoop, zin en toekomstige acties en zelfs in de tijd vooruitkijkende is mijn tijd al geblokkeerd. Als je begrijpt wat ik bedoel 🙂
Gek toch, hoe onze relatie met tijd en ons perspectief daarop zo kunnen veranderen in andere omstandigheden, in ziekte en gezondheid, in leven en dood, in werk en vakantie. We spreken toch over dezelfde feitelijke tijdsspanne. We kijken naar dezelfde klok en wijzers en toch…
Onze beleving van tijd is subjectief en wordt mee beïnvloed door de verwachtingen en tijd van anderen.
Jammer, bedenk ik me de laatste tijd, dat tijd ons soms zo bevangt en ons in dilemma’s en keuzes zet tussen allemaal belangrijke, dringende en fijne dingen. Tijd is een kostbaar iets.
De tijd vliegt voorbij en ik ga het verder proberen koesteren op de manier die voor mij klopt. Koester jouw dierbare tijd, vooraleer het je zelf ongewild onder tijdsdruk zet.
liefs,
Inge
Rebel On Socks 