Afgelopen donderdag 20 oktober ging ik met loden schoenen naar mijn 4de controle. Notabene op “de dag tegen kanker”. In het ziekenhuis was er volop “feest” want alle aandacht ging naar “mensen met kanker”. In de wachtzaal werden we geanimeerd met een muzikaal intermezzo. Er hingen tal van affiches met workshops kanker en yoga, Kanker en Make-up, etc..Een ware educatieve sfeer! Verder kon je lintjes kopen aan een promotietafeltje waar tal van foldertjes lagen.
Mocht ik er als voorbijganger zijn, had ik best wel genoten van deze vrolijke oppeppende sfeer. Nu was het even anders. Al weken was ik zenuwachtig voor dit moment.
Een 4de controle!!! “blijkbaar een hele belangrijke controle”, … liet iemand me nog even weten.
Oh ja, is dat zo, dat wist ik niet? Waarom voelde ik me zo moe de laatste tijd. Zou er toch iets zijn, mijn lichaam reageert zo raar? Ok, ik had een stresske gehad tijdens een file en moest ergens op tijd zijn. Ik had me wat opgejaagd rond wat nieuws in de familie. Nooit gedacht dat ik dit dan ettelijke dagen later nog zou voelen, ai!
Tijdens de bloedname kreeg ik zoveel vragen dat ik er ongemakkelijk van werd. “Ik kom hier slechts voor een bloedprik hé, ik ben niet meer in chemobehandeling”, voegde ik nog maar even ter verduidelijking toe aan de verpleegster. Alles was zo anders dan anders. Om 14h30 bloedafname en om 15h50 mocht ik dan eindelijk binnen voor het “verdict”. Een nieuwe dokter, een nieuw gezicht. Vragen waarop ik mezelf weer hoorde herhalen. Bloedwaardes zijn ok maar jouw tumor marker is nog niet binnen, sorry! Nog even de resultaten refreshen….neen, nog niks binnen. Ik bel je morgen ergens in de namiddag. En oh ja, we gaan je nog even doorsturen naar echo vandaag voor de andere borst voor de zekerheid want er is wat verdikking voelbaar daar.
Tussen alle muziek en de vieringen door begeef ik me dan maar naar de Echo afdeling. De uren duren lang, de muziek irriteert mij. Ik voel me zo verloren en eenzaam. Ik heb zin om te huilen, te roepen en te vloeken!!!! In de serene klinische sfeer van het ziekenhuis besluit ik me dan maar in te houden en neem ik een leesboek ter hand, ter afleiding.
Niks te zien op de echo. Yes, ik mag naar huis. De dag erop krijg ik ook het bevrijdende nieuws dat alles ok is. Volgende keer volgt er wel weer een uitgebreide scan. Opgelucht eindig ik mijn vrijdag, vol spanning in mijn lijf en een scheefstand en pijn in mijn rug als gevolg. De uitstap met een vriendin, …De workshop waar ik naar had uitgekeken op zaterdag, alles weer moeten annuleren! Wat een shit!!
Dus beste “Dag tegen Kanker” , ik voel me eigenlijk niet in een feeststemming. Wat ik meer dan ooit nodig heb, is iets anders dan de animaties. Een schouder om es goed op te huilen, begrip, snelheid in berichtgeving, geruststelling, feiten….liefde, warmte, vriendschap…alle voedingsbronnen die me helpen herinneren aan het fijne op deze planeet.
Ik feest wel een ander keertje, op mijn manier en voor een gelegenheid die ik echt de moeite vind om te vieren.
Lieve groet,
Inge
Rebel On Socks 